Wat anderen zeggen over het werk

Voorbeschouwing tentoonstelling – Vincent ’t Sas

Zeldzaam is het dat een kunstenares zo openhartig praat over het proces dat leidt tot een werk. Zo klein als ze is, Jolie Kentie durft het aan. Maar niet zonder na afloop van het gesprek te vragen of er alsjeblieft wat humor in het verhaal kan: “Anders wordt het zo zwaar, zo zelfingenomen”.

Zwaar is het werk dat ze in maart exposeert in K’Arthaus allerminst. Licht van toon, licht van kleur, maar niet altijd licht van inhoud. Ze snijdt thema’s aan als vrijheid versus vergankelijkheid, afscheid, jeugd versus ouderdom, het naast elkaar bestaan van macht/grootheid en tederheid/kwetsbaarheid. Enkele geëxposeerde werken zijn geïnspireerd door de natuur, zoals een vennetje met een rietkraag, uitgevoerd in zilververf.

Tot ze bijna 20 jaar geleden naar de Vrije Academie ging was Kentie (1939) fulltime psychiater, gespecialiseerd in psycho-analyse. Schilderen bleek direct meer dan een passie, het werd een levensbehoefte. “Je moet als psychiater zoveel incasseren, bij het schilderen merkte ik dat ik me daarvan ontlastte en dat ik zelf tevoorschijn kwam” zegt zij, die in haar persoonlijke leven ook een paar rake klappen kreeg. Terwijl ze parttime bleef werken als psychiater, werd ze lid van de Voorburgse kunstenaarsvereniging ArtiBrak, wat leidde tot exposities in en om Den Haag en de verkoop van een aanzienlijk aantal schilderijen.

Bij het maken van een schilderij komt ze net niet los van de vloer, of misschien ook wel: “Je zet het op, in het proces komt je bewustzijn in een soort trechter en dan neemt iets vorm aan, rolt het er uit. Ik loop dan soms met het schilderij door het huis, zet het hier en daar neer, praat ertegen. Als het dan tegen mij gaat praten, als ik een klik voel, dan ben ik er zeker van dat het goed is”.

Het gesprek vindt plaats in het K’Arthaus, waar haar schilderijen al hangen voor de tentoonstelling. Ze kijkt rond en zegt: “Ik zit er nu naar te kijken met verbazing. Heb ík dat gemaakt?” Ze zegt dat ze niet kritisch zit te kijken – dit had anders, dit had beter gekund – “Nee, het is goed en dat maakt me blij”.

Poetry communicates before it is understood. Zullen we zeggen: ‘woordeloos’?

Nabespreking tentoonstelling – Vincent ’t Sas in ‘De Zwijger’

Opgeleid aan de Vrije Academie in Den Haag en van huis uit psychiater. Maar niets weerhield haar ervan om naam te maken als schilder. Ze debuteerde in 2005 met een serie van zes schilderijen die haar eeuwige fascinatie tonen voor verval, voor hard werken en voor abstracties. Als lid van de Kunstenaarsvereniging ArtiBrak exposeerde zij al eerder voor ‘eigen’ publiek in Voorburg. Met collegaschilders Trudie Wals en Bram Kranenburg zal ze van 25 augustus tot 19 september 2012 ook haar nieuwe werk in Galerie ArtiBrak tentoonstellen. Maar eerst staat dat dus in K’Arthaus. Bij wijze van ‘informal preview’, van maart tot mei 2012, onder de titel “OffWhite”. De collectie omvat een serie schilderijen die onderling zowel overeenkomen, als sterk verschillen. Gemeenschappelijk is de sfeer van melancholie en stilte; verschillend is elk doek in de expressie van een zekere lyriek die niet alleen tot uiting komt in het kleurgebruik, maar ook in de touch van het penseel.

Reacties op de werken

Met het kunstwerk van Jolie dat we in oktober 2017 kochten zijn we nog steeds heel blij. Het is met chroom geschilderd. Het effect daarvan is geheimzinnig en teer: het schilderij reflecteert het licht, telkens anders, ook wat de kleuren betreft. Verlangen, daar gaat het over, denk ik. Een onbepaald verlangen naar iets of iemand die onbekend is en dat vermoedelijk ook blijft. Flessenpost op doek. Dat vind ik terug in de titel die Jolie eraan gegeven heeft: ‘Go, my song’.

― J.G. & G.P.

J.G. en G.P. bezoeken een expositie van de werken van Jolie

Go, my song – het schilderij waarover J.G. en G.P. schrijven

Consolidated – het schilderij waarover C.S. schrijft

Het was in 1997 dat Jolie een expositie had in het gebouw waar ik werkte. Iedere dag liep ik ’s morgens vroeg langs de wanden met haar werk. Eén schilderij sprak me vooral aan: ‘Consolidated’. Met onder andere een verwijzing naar schepen die voorbij voeren op de Nieuwe Waterweg, met allerlei roestige elementen en kleuren. Ook een verwijzing naar de positieve en mooie aspecten van ouder worden.

Ik kocht het schilderij om te vieren dat ik een bepaalde fase van mijn leven afsloot en consolidation passend was. Jolie voegde nog iets persoonlijks toe. Het schilderij kreeg een plaats in mijn huis. Daar hangt het nog steeds. Het is een herinnering aan toen, maar ook, twee huizen verder, is het een deel van mijn leven nu.

― C.S.

Dat is helemaal niks, als de schilderijen op papier of op beeld gezet zijn. In het algemeen met zo’n foto, is het hart en de adem uit het schilderij gevallen. Jouw schilderijen zijn heel mooi.

― A.Z.

Foto bij de reactie van A.Z.

Jaren geleden kochten we een schilderij bij Jolie. Getroffen door de vage tinten heen de contouren van intimiteit en kwetsbaarheid.

― I.B.

Het schilderij waarover I.B. schrijft

We zijn ontzettend blij met de twee prachtige schilderijen die we pas bij u gekozen hebben. Hierbij een sfeerimpressie van waar we ze hebben opgehangen. We genieten er iedere dag weer van. Veel dank.

― M.N. & S.N.

De schilderijen waarover M.N. & S.N. schrijven

Het schilderij waarover E.H. schrijft

Some words about the grey painting with bright yellow patch and three oval shapes. This is what it evokes in me.

Translucent light grey mist rising – what’s behind? Vivid yellow spot – sunlight? Three faint oval shapes give rhythm and balance – faces? Grey shines through as if they belong to the mist, but possibly emerging and solidifying. White area in the middle; solid, crusty thick patches of paint evoke something ancient. Nordic, archetypical, wisdom, hope.

― E.H.

Nabespreking van een expositie, met Jolie, W.J.H. en M.v.M.

Het is zeker de moeite waard om letterlijk langer bij de werken van Jolie stil te blijven staan, zodat het werk zich aan de aanschouwer toont en het werk de emotionele kant laat ervaren.

― M.v.M.